یکی از همرا‌هان شهید آیت‌الله دستغیب نقل می‌کند:‌ «با شهید بزرگوار آیت‌الله دستغیب برای انجام حج عمره هم‌سفر بودیم. هواپیما از تهران به طرف بیروت پرواز کرد تا از آنجا عازم جده شویم. در فرودگاه بیروت چند ساعتی معطّل شدیم. اذان مغرب بود که هواپیما آماده پرواز شد.
شهید دستغیب خیلی سعی می‌کرد نماز مغرب و عشا را اول وقت بخواند، اما درهای هواپیما بسته بود و نمی‌شد کاری کرد. ایشان چند بار خواستند پیاده شوند که مانع شدند.
تأخیر هواپیما به اندازه‌ای شد که اگر به جده می‌رسیدیم، نماز قضا بود.
شهید دستغیب از اینکه نمی‌توانست به نمازش برسد، خیلی ناراحت بود. ما نیز تشویش داشتیم، ولی ایشان خیلی نگران فوت نماز بود. موتور هواپیما که روشن بود، یک دفعه با نقص فنی روبه‌رو شد. خدمه هواپیما ناگهان در هواپیما را باز کردند تا نقص هواپیما برطرف شود. همه پیاده شدیم. شهید دستغیب از اینکه به نمازش می‌رسید، خیلی خوش‌حال بود. ما هم خوش‌حال بودیم. خدمه می‌گفتند: شاید چند ساعت طول بکشد تا هواپیما آماده پرواز شود. نماز را که خواندیم، خبر دادند هواپیما آماده پرواز است، سوار شوید. من هنوز در حیرت این راز هستم که میان نماز شهید و نقص هواپیما چه سِرّی نهفته است».1

سعید بن محمد بن جنید معروف به ابن‌جنید از دانشمندان و عارفان نامی قرن سوم به شمار می‌آمد. او استادی زبردست و عالمی ناطق بود، ولی در سلک صوفیان به شمار می‌رفت که در سال 297 ه‍ .ق از دنیا رفت. یکی از علمای بزرگ آن عصر به نام جعفر خالدی می‌گوید: «او را در عالم خواب دیدم و به او گفتم: خداوند با تو چگونه رفتار کرد؟ در پاسخ گفت: همه این اشارات، عبادات، رسوم و علوم صوفیانه که داشتم، به حالم سودی نبخشید. جز چند رکعت نمازی که در سحرگاهان می‌خواندم، چیزی به حالم نفعی نداشت».1

«شخصی قصد داشت برای تجارت سفر کند. پس خدمت امام جعفر صادق علیه السلام آمد و استخاره کرد. استخاره بد آمد، ولی او آن را نادیده گرفت و به مسافرت رفت و جالب اینکه سود فراوانی هم به دست آورد.
هنگامی‌که بازگشت، خدمت امام صادق علیه السلام رفت وگفت: یادتان هست که برایم استخاره کردید و بد آمد؟ من آن را نادیده گرفتم و به سفر رفتم که سود فراوانی هم به دست آوردم. حضرت به او فرمود: یادت هست در این سفر، در فلان منزل خسته بودی، نماز مغرب و عشا را خواندی؛ شام خوردی و خوابیدی. هنگامی که بیدار شدی، آفتاب صبح زده بود و نماز صبح تو قضا شد؟ با شرمندگی عرض کرد: آری، یابن رسول الله صلی الله علیه و آله . حضرت فرمود: اگر خداوند متعال، دنیا و هر آنچه را در آن هست، به تو داده بود، جبران آن خسارت معنوی نمی‌شد».1

ابوبصیر گفت: «پس از شهادت حضرت امام صادق علیه السلام نزد ام‌حمیده رفتم تا او را در این مصیبت، تسلیت بگویم. هنگامی‌که چشمش به من افتاد، گریه کرد؛ من نیز از حال او به گریه افتادم. آن‌گاه گفت: ابامحمد! اگر امام صادق علیه السلام را هنگام مرگ مشاهده می‌کردی، چیز عجیبی می‌دیدی. در آن لحظه‌های آخر چشم باز کرد و فرمود: به هر کس که بین من و او خویشاوندی هست، بگویید بیاید. همه را گرد من جمع کنید که سفارشی دارم. همه خویشاوندان آن جناب را جمع کردیم. در این هنگام، امام صادق علیه السلام به آنها نگاهی کرد و فرمود: شفاعت ما به آن کسی که نمازش را سبک شمارد، نخواهد رسید».1

درسال 81 در مدرسه ای در یکی از روستاهای شهرستان دیواندره معلم پایه سوم دانش آموزان دختر بودم .در زنگ های دینی ، درسی به نام جشن تکلیف داشتیم که راجع به نماز و وضو و وظایف  دینی مکلفین بود قرار بود برای دخترهای نه ساله جشن تکلیف بگیریم و در اردیبهشت ماه برای بهتر برگزار شدن مراسم به مسجد روستا برویم با توجه به اینکه روستا با مشکل کم آبی مواجه بود من تذکرات لازم را به دانش آموزان دادم تا در مصرف آن صرفه جویی نمایند

بعد از وضو گرفتن بچه ها به مسجد رفتند قرار شد نماز را به جماعت اقامه نماییم وبعد مراسم جشن را بگیریم بعضی از بچه ها که توان مالی خوبی داشتند چادرهای سفیدی تهیه کرده بودند بعضی دیگر با مانتو به صف ایستادند من هم میان بچه ها ایستادم برگشتم تا ببینم صف ها مرتب وبه هم پیوسته است یا نه ناگهان چشمم به سمیه افتاد دیدم که یک پا در هوا و لی لی کنان یک پا از پاهایش را به سجاده گذاشته وپای دیگرش را بلند کرده ومنتظر خواندن اقامه است با تعجب گفتم"سمیه چرا این جوری ایستاده ای؟ تکانی خورد وگفت "آخه خانم داشتم وضو می گرفتم همین که نوبت به پاهایم رسید پای راستم را شستم وخواستم پای چپم را بشویم آب قطع شد ونتوانستم وضویم را کامل کنم من هم گفتم این پایم وضو ندارد پس اگر اینجوری بایستم گناهی ندارد و می توانم نماز بخوانم .

برگرفته از خاطرات خانم کرمی از استان کردستان

نمی فهمم

وقتی به نماز می ایستم

من، تو را می خوانم ...؟

یا تو، مرا می خوانی...؟

فقط کاش که عشقمان دو طرفه باشد...

بنا به نقل طبری آمده است: «عصر پنج‌شنبه دهم محرم، عمر بن سعد فرمان حمله داد و لشکر به حرکت درآمد. امام حسین علیه السلام در آن ساعت، بیرون خیمه به شمشیرش تکیه کرده و خواب خفیفی چشمان ایشان را گرفته بود. چون زینب کبری علیها السلام سروصدای لشکر عمر بن سعد را شنید و جنب‌وجوش آنها را دید، نزد امام آمد و عرضه داشت: برادر! اکنون دشمن به خیمه‌ها نزدیک شده است. امام سر برداشت و ابتدا این جمله را فرمود: «اِنّی راَیتُ رَسولَ الله...؛ اکنون رسول خدا صلی الله علیه و آله را در خواب دیدم که به من فرمود: به زودی نزد من خواهی آمد.» سپس برادرش، ابوالفضل علیه السلام را خطاب کرد و چنین فرمود: جانم به قربانت سوار شو و با اینها ملاقات کن؛ انگیزه و هدف آنها را جویا شو.
حضرت ابوالفضل علیه السلام با بیست تن که زهیر بن قین و حبیب بن مظاهر نیز در میان آنان دیده می‌شد، به سوی دشمن رفت و از انگیزه حرکتشان سؤال کرد. لشکریان عمر بن سعد در جواب او گفتند: اکنون از سوی ابن زیاد حکم تازه‌ای رسیده است که باید شما بیعت کنید. در غیر این صورت، وارد جنگ خواهیم شد.
حضرت ابوالفضل علیه السلام به سوی امام برگشت و پیشنهاد آنان را به آن حضرت رسانید. امام در پاسخ وی چنین فرمود: به سوی آنان بازگرد و اگر توانستی، همین امشب را مهلت بگیر و جنگ را به فردا بینداز تا ما امشب را به نماز، استغفار و مناجات با پروردگارمان بپردازیم؛ زیرا خدا می‌داند که من به نماز، قرائت قرآن، استغفار و مناجات با خدا علاقه بسیار دارم.
حضرت ابوالفضل علیه السلام برگشت و تقاضای مهلت یک‌‌شبه کرد. عمر بن سعد چون در قبول این پیشنهاد تردید داشت، موضوع را با فرماندهان لشکر مطرح کرد و نظر آنها را جویا شد.
یکی از فرماندهان به نام عمرو بن حجاج گفت: سبحان الله! اگر اینها از ترک و دیلم بودند و چنین مهلتی را از تو درخواست می‌کردند، بایستی به آنها جواب مثبت می‌دادی؛ درصورتی‌که اینها فرزندان پیامبر هستند. قیس بن اشعث، یکی دیگر از فرماندهان گفت: به عقیده من هم باید به این درخواست حسین جواب مثبت داد؛ زیرا این درخواست برای عقب‌نشینی آنها از جبهه و تجدیدنظر نیست، بلکه به خدا سوگند، فردا اینها پیش از تو جنگ را شروع خواهند کرد. عمر بن سعد گفت: اگر چنین است، پس چرا شب را به آنان مهلت بدهیم؟ به هر حال، پس از گفت‌وگوی زیاد، پاسخ عمر بن سعد به حضرت ابوالفضل علیه السلام این بود که امشب را به شما مهلت می‌دهیم؛ اگر تسلیم شدید و به فرمان امیر گردن نهادید، شما را نزد او می‌بریم و اگر امتناع کردید، شما را به حال خود باقی نخواهیم گذاشت و جنگ است که سرنوشت شما را تعیین خواهد کرد. بنابراین، با درخواست امام موافقت و شب عاشورا به ایشان مهلت داده شد».1

از مستحبات نماز آن است که انسان بوی خوش به بدن و لباسش بزند؛ با لباس پاکیزه، نماز بخواند و با احترام و وقار به عبادت خدا مشغول شود.
آورده‌اند: «لحظات آخر عمر حضرت زهرا علیها السلام و وقت نماز نزدیک بود. حضرت فاطمه علیها السلام به اسماء بنت عمیس فرمود: عطر مرا بیاور تا خود را خوش‌بو کنم و آن لباس را ـ که با آن نماز می‌خوانم ـ بیاور. سپس وضو گرفت. در آن هنگام که می‌خواست نماز بخواند، حالشان منقلب شد. پس سرشان را به زمین نهاد. به اسماء فرمود: کنار سرم بنشین؛ هنگامی که وقت نماز فرا رسید، مرا بلند کن تا نماز بخوانم. اگر برخاستم، چیزی نیست و اگر برنخاستم، شخصی را نزد علی علیه السلام بفرست تا خبر فوت را به او بدهد. اسماء می‌گوید: وقت نماز فرا رسید. گفتم: «الصلوه یا بنت رسول الله؛ ای دختر رسول خدا، وقت نماز است.» جوابی نشنیدم. ناگاه متوجه شدم که حضرت زهرا علیها السلام از دنیا رفته‌ است».1