<<نماز را بر پا دارید و زکات بدهید و رسول خدا را اطاعت کنید تا مشمول رحمت شوید>>

آموزش نماز-نوشته:احمد تقدسی نیا-صفحه 14

نماز، کفاره گناهان!

حضرت علی علیه السلام می فرمایند:

با رسول خدا به انتظار وقت نماز در مسجد (نشسته) بودیم.در این بین مردی برخاست و گفت: ای رسول خدا! من گناهی کرده ام.(برای آمرزش آنچه باید بکنم؟)

پیامبر خدا(ص) روی از او برگرداند (و چیزی نگفت و مشغول نماز شد) هنگامی که نماز تمام شدهمان مرد برخاست و سخن خود را تکرار کرد.

پیامبر خدا(ص) در پاسخ فرمود: آیا هم اینک با ما نماز نگزاردی، و برای آن به خوبی وضو نگرفتی؟

عرض کرد: بلی چنین کردم.

فرمود: همین نماز، کفاره و سبب آمرزش گناه تو خواهد بود.[1]

عن علی بن ابی طالب علیه السلام:کنا مع رسول الله فی المسجد ننتظر الصلاة، فقام رجل فقال: یا رسول الله انی اصبت ذنبا، فاعرض عنه فلما قضی النبی صلی الله علیه و آله الصلاة قام الرجل فأعاد القول فقال النبی صلی الله علیه و آله: الیس قد صلیت معنا هذه الصلاة و أحسنت لها الطهور؟ قال: بلی.قال صلی الله علیه و آله: فإنها کفارة ذنبک. 

<<نماز را برپا دار که نماز انسان را از زشتی ها و منکرات باز می دارد>>

آموزش نماز-نوشته احمد تقدسی نیا-صفحه 14

یکی از همرا‌هان شهید آیت‌الله دستغیب نقل می‌کند:‌ «با شهید بزرگوار آیت‌الله دستغیب برای انجام حج عمره هم‌سفر بودیم. هواپیما از تهران به طرف بیروت پرواز کرد تا از آنجا عازم جده شویم. در فرودگاه بیروت چند ساعتی معطّل شدیم. اذان مغرب بود که هواپیما آماده پرواز شد.
شهید دستغیب خیلی سعی می‌کرد نماز مغرب و عشا را اول وقت بخواند، اما درهای هواپیما بسته بود و نمی‌شد کاری کرد. ایشان چند بار خواستند پیاده شوند که مانع شدند.
تأخیر هواپیما به اندازه‌ای شد که اگر به جده می‌رسیدیم، نماز قضا بود.
شهید دستغیب از اینکه نمی‌توانست به نمازش برسد، خیلی ناراحت بود. ما نیز تشویش داشتیم، ولی ایشان خیلی نگران فوت نماز بود. موتور هواپیما که روشن بود، یک دفعه با نقص فنی روبه‌رو شد. خدمه هواپیما ناگهان در هواپیما را باز کردند تا نقص هواپیما برطرف شود. همه پیاده شدیم. شهید دستغیب از اینکه به نمازش می‌رسید، خیلی خوش‌حال بود. ما هم خوش‌حال بودیم. خدمه می‌گفتند: شاید چند ساعت طول بکشد تا هواپیما آماده پرواز شود. نماز را که خواندیم، خبر دادند هواپیما آماده پرواز است، سوار شوید. من هنوز در حیرت این راز هستم که میان نماز شهید و نقص هواپیما چه سِرّی نهفته است».1

سعید بن محمد بن جنید معروف به ابن‌جنید از دانشمندان و عارفان نامی قرن سوم به شمار می‌آمد. او استادی زبردست و عالمی ناطق بود، ولی در سلک صوفیان به شمار می‌رفت که در سال 297 ه‍ .ق از دنیا رفت. یکی از علمای بزرگ آن عصر به نام جعفر خالدی می‌گوید: «او را در عالم خواب دیدم و به او گفتم: خداوند با تو چگونه رفتار کرد؟ در پاسخ گفت: همه این اشارات، عبادات، رسوم و علوم صوفیانه که داشتم، به حالم سودی نبخشید. جز چند رکعت نمازی که در سحرگاهان می‌خواندم، چیزی به حالم نفعی نداشت».1

«شخصی قصد داشت برای تجارت سفر کند. پس خدمت امام جعفر صادق علیه السلام آمد و استخاره کرد. استخاره بد آمد، ولی او آن را نادیده گرفت و به مسافرت رفت و جالب اینکه سود فراوانی هم به دست آورد.
هنگامی‌که بازگشت، خدمت امام صادق علیه السلام رفت وگفت: یادتان هست که برایم استخاره کردید و بد آمد؟ من آن را نادیده گرفتم و به سفر رفتم که سود فراوانی هم به دست آوردم. حضرت به او فرمود: یادت هست در این سفر، در فلان منزل خسته بودی، نماز مغرب و عشا را خواندی؛ شام خوردی و خوابیدی. هنگامی که بیدار شدی، آفتاب صبح زده بود و نماز صبح تو قضا شد؟ با شرمندگی عرض کرد: آری، یابن رسول الله صلی الله علیه و آله . حضرت فرمود: اگر خداوند متعال، دنیا و هر آنچه را در آن هست، به تو داده بود، جبران آن خسارت معنوی نمی‌شد».1

ابوبصیر گفت: «پس از شهادت حضرت امام صادق علیه السلام نزد ام‌حمیده رفتم تا او را در این مصیبت، تسلیت بگویم. هنگامی‌که چشمش به من افتاد، گریه کرد؛ من نیز از حال او به گریه افتادم. آن‌گاه گفت: ابامحمد! اگر امام صادق علیه السلام را هنگام مرگ مشاهده می‌کردی، چیز عجیبی می‌دیدی. در آن لحظه‌های آخر چشم باز کرد و فرمود: به هر کس که بین من و او خویشاوندی هست، بگویید بیاید. همه را گرد من جمع کنید که سفارشی دارم. همه خویشاوندان آن جناب را جمع کردیم. در این هنگام، امام صادق علیه السلام به آنها نگاهی کرد و فرمود: شفاعت ما به آن کسی که نمازش را سبک شمارد، نخواهد رسید».1

درسال 81 در مدرسه ای در یکی از روستاهای شهرستان دیواندره معلم پایه سوم دانش آموزان دختر بودم .در زنگ های دینی ، درسی به نام جشن تکلیف داشتیم که راجع به نماز و وضو و وظایف  دینی مکلفین بود قرار بود برای دخترهای نه ساله جشن تکلیف بگیریم و در اردیبهشت ماه برای بهتر برگزار شدن مراسم به مسجد روستا برویم با توجه به اینکه روستا با مشکل کم آبی مواجه بود من تذکرات لازم را به دانش آموزان دادم تا در مصرف آن صرفه جویی نمایند

بعد از وضو گرفتن بچه ها به مسجد رفتند قرار شد نماز را به جماعت اقامه نماییم وبعد مراسم جشن را بگیریم بعضی از بچه ها که توان مالی خوبی داشتند چادرهای سفیدی تهیه کرده بودند بعضی دیگر با مانتو به صف ایستادند من هم میان بچه ها ایستادم برگشتم تا ببینم صف ها مرتب وبه هم پیوسته است یا نه ناگهان چشمم به سمیه افتاد دیدم که یک پا در هوا و لی لی کنان یک پا از پاهایش را به سجاده گذاشته وپای دیگرش را بلند کرده ومنتظر خواندن اقامه است با تعجب گفتم"سمیه چرا این جوری ایستاده ای؟ تکانی خورد وگفت "آخه خانم داشتم وضو می گرفتم همین که نوبت به پاهایم رسید پای راستم را شستم وخواستم پای چپم را بشویم آب قطع شد ونتوانستم وضویم را کامل کنم من هم گفتم این پایم وضو ندارد پس اگر اینجوری بایستم گناهی ندارد و می توانم نماز بخوانم .

برگرفته از خاطرات خانم کرمی از استان کردستان

نمی فهمم

وقتی به نماز می ایستم

من، تو را می خوانم ...؟

یا تو، مرا می خوانی...؟

فقط کاش که عشقمان دو طرفه باشد...