یکی از برنامه های ایشان (رهبر معظم انقلاب) که تقریبا هیچ گاه ترک نمی شود، این است که حداقل یک ساعت مانده به اذان صبح بیدار می شوند و تا اذان صبح به تهجد و شب زنده داری مشغولند، سپس نماز صبح را می خوانند... . یکی از توفیقات ایشان این است که نمازهایشان، حتی نماز صبح، همه به جماعت خوانده می شود.
ایشان نماز صبح را در خانه به جماعت می خوانند. نماز ظهر هم با شرکت تعدادی از ملاقات کنندگان و افرادی که در دفتر هستند، برگزار می شود. گاهی هم بعضی از افراد، شخصیت ها و علمایی که از علاقه مندان ایشان هستند و دوست دارند نماز را با ایشان بخوانند، ظهر یا شب برای حضور در نماز جماعت به آنجا می آیند.    

یکی از نزدیکان امام می گوید: مدتی به اذان صبح مانده بود که وارد اتاق امام در بیمارستان شدم. ایشان را در حالت عجیبی یافتم. حضرت امام آن قدر گریه کرده بودند که تمامی چهره منورشان خیس شده بود، هنوز هم اشک های مبارکشان چون بارانی جاری بود و چنان با خدای خود راز و نیاز می کردند که من تحت تأثیر قرار گرفتم. وقتی متوجه من شدند با حوله ای که بر شانه داشتند صورت خود را خشک کردند.1

یک شب پیش از رحلت امام، از ساعت ده شب تا پنج صبح در بیمارستان، نزد ایشان بودم. چند بار از خواب بیدار شدند و آب خواستند. آب میوه می آوردیم می گفتند: آب معمولی بدهید. چند بار نیز ساعت را پرسیدند و مرتب می گفتند، مواظب باشید، نکند آفتاب بزند و نمازم قضا شود.1