1-حضرت آدم(ع):

حضرت آدم و حوا در اولین روز اقامت بر روی زمینف خداوند نماز عصر و عشا را که مجموعا 50 رکعت بود برآنها واجب کرد(بحار/ج11/ص196)

((در آغوش نماز آدم و حوا موفق به جبران هبوط از بهشت و ترک اولی شدند))

2-حضرت شیث(ع):

چون حضرت آدم ئفات یافت.شیث فرزند حضرت آدم که او را هبه الله گویند بعد از غسل و کفن بر او نماز خواند،همان نمازی که امروز ما بر مردگان خود می خوانیم.

3-حضرت ادریس(ع):

حضرت ادریس بعد از شیث به پیامبری رسید،هرگاه دست به دعا بلند می کرد و حاجتی می خواست دعایش به اجابت می رسید.منزلش در کوفه (مسجد سهله)بود، حدود 30کتاب بر او نازل شد از روی این کتابها برای مردم زمان خویش درس می گفت و از زیادی درسی که به مردم می داد او را ادریس نامیدند.او برای مردم خیاطی هم می کرد.(بحار/ج11/ص277)

ادریس در اثر بندگی و نماز به جایی رسید که خداوند او را به اسمان برد و با طعام و تحفه بهشتی میهمان کرد و تا روز قیامت از آنها استفاده می کند.(بحار/ج11/ص277)

امام صادق(ع) به یکی از یاران خود فرمود:چون به کوفه رسیدی به مسجد سهله مشرف شو و در آنجا نماز بخوان و از خداوند حاجت خود را طلب کن. و فرمود : در قیامت مکانی خواهد بود که جایگاه خود ادریس است.(بحار/ج11/ص280)

در روایت است که وقتی حضرت زین العابدین علیه السلام به نماز می ایستاد، رنگ چهره اش دگرگون می شد و حالش در پیشگاه خداوند مانند حالِ بندگان ذلیل بود. اعضای بدنش می لرزید و نمازش مانند کسی بود که گویی آخرین نماز را می خواند.1

امام سجاد علیه السلامذکر را از برترین نعمت هایی می شمارد که خداوند متعال به ما عنایت کرده است و در نیایش خود می فرماید: وَ مِن اَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَیْنا جَرَیانُ ذِکْرِکَ عَلی ألْسِنَتِنَا وَ اِذْنُکَ لَنا بِدُعائِکَ و تَنْزیهِکَ و تَسْبیحِکَ.1 (خداوندا) از برترین نعمت هایی که به ما عنایت کرده ای این است که نام و یاد تو بر زبان ما جاری است و ما را اجازت داده ای که تورا بخوانیم و تنزیه و تسبیح کنیم. حیات و بصیرت دل انسان در پرتو یاد خدا به دست می آید؛ یعنی به هر مقدار که انسان یاد خداوند را در دل داشته باشد و شیرینی ذکرش را چشیده باشد، زندگی او نیز هدفمندی بیشتری دارد و او دارای حیات حقیقی می شود و اعمالش ارزش پیدا می کند. نماز که روزی پنج مرتبه بر انسان واجب شده، نمونه ای روشن از ذکر است و تقسیم بندی اوقات آن در شبانه روز، زنگ بیداری و آگاهی است؛ به ویژه نماز صبح که در خاتمه استراحت و خواب شب و شروع کار روزانه بر ما واجب است. این نعمتی است که انسان با حالت توجه به وظایف خود، روز را آغاز کند و پایان روز نیز با یاد خدا و نماز عشا تمام شود. این آغاز و خاتمه برای این است که دل انسان با یاد خدا زنده بماند و بداند که همیشه و در همه حال در محضر خدا است و وظایف و کارهای روزانه خود را با نام او و به درستی انجام دهد. از طلوع فجر تا طلوع آفتاب، بهترین زمانی است که رحمت و برکات خداوند بر انسان ها نازل می شود و بهار اوقات نمازهای شبانه روز، وقت نماز صبح است و کسانی بهره می برند که بیدار باشند. شاید به همین دلیل است که شیطان چون غفلت و گمراهی انسان ها را می خواهد، در نظر انسان، خواب آن هنگام را از دیگر اوقات شیرین تر می کند تا در نتیجه نماز صبح یا در وقت فضیلت به جا آورده نشود، یا در آخر وقت و نزدیکی طلوع خورشید به تأخیر بیفتد، تا حال نمازِ بانشاط و عاشقانه را از دست بدهیم. پس بیایید از آغاز روز که به یاد خدا و اقامه نماز دعوت شده ایم، با میزبان با عظمت و مهربان خود، عهد و پیمان جدی ببندیم و وفادار باشیم و با خواندن نماز اول وقت نشان دهیم که توجه به یاد خداوند را که روزی شصت بار در اذان و اقامه هر نماز (حی علی الصلوة، حی علی الفلاح، حی علی خیر العمل) بر آن دعوت شده ایم، از دست نخواهیم داد، بلکه همواره او را به سبب این نعمت و عطیه الهی، شکرگزار هستیم.

قسمت اول: راه‏هاى تقویت ارتباط با خدا

قال الصادق علیه السلام «یا ابن جندب قال اللّه جل وعزّ فى بعض ما اوحى: انما اقبل الصلاة ممّن یتواضع لعظمتى و یکف نفسه عن الشهوات من اجلى و یقطع نهاره بذکرى و لایتعظم على خلقى و یطعم الجائع و یکسو العارى و یرحم المصاب و یؤوى الغریب فذلک یشرق نوره مثل الشمس اجعل لهفى الظلمة نورا و فى الجهالة حلما اکلأه بعزتى و استحفظه ملائکتى یدعونى فالبّیه و یسألنى فاعطیه فمثل ذلک العبد عندی کمثل جنّات الفردوس لا یسبق اثمارها و لاتتغیر عن حالها.»¹

ای جندب خداوند فرمود نماز کسی را می پذیرم که در پیشگاه عظمت من خشوع کرده و خویش را از شهوات بخاطر من باز دارد و روزش  را با یاد من سر کند و بر مخلوقات من تکبر نورزد و گرسنگان را سیر و برهنگان را بپوشاند و بر گرفتاران لطف نماید و آوارگان را پناه دهد. برای چنین آدمی نوری در تاریکیها و بردباری در نادانیها قرار می دهم و با عزت خود دربرش می گیرم و فرشتگانم او را حفاظت می کنند و اگر مرا خواند اجابتش می کنم و اگر چیزی بخواهد می دهم و چنین بنده ای نزد من بسان باغهای بهشت است که حالشان هیچگاه دگرگون نمی شود.

شخصیّتی که برای برپایی نماز«خصوصاً» و دین خداوند«عموماً» به وادی عطرآگین شهادت گام نهاد، و از ایستادگی او، نماز قامت برافراشت. لذا در زیارتش چنین می گوییم:«و اشهد انّک قد اقمت الصّلاة»، یعنی: شهادت می دهم که تو نماز را برپا کردی.