یکیاز آداب مهمه قرائت کتاب الهى، که عارف و عامى در آن شرکت دارند و زا آن نتایج حسنه حاصل شود و مجوب نورانیت قلب و حیات باطن شود، تعظیم است و آن موقوف به فهم عظمت و بزرگى و جلالت و کبریاى آن است.
بدان اى عزیز! که عظمت هر کلام و کتابى یا به عظمت متکلم و کاتب آن است، و یا به عظمت مطالب و مقاصد آن است، و یا به عظمت نتایج و ثمرات آن است، و یا به عظمت رسول و واسطه آن است، و یا به عظمت مرسل اله و حامل آن است، و یا به عظمت حافظ و نگاهبان آن است، و یا به عظمت شارح و مبین آن است، و یا به عظمت وقت ارسال و کیفیت آن است. و بعض از این امور ذاتاً و جوهراً در عظمت دخیل است، و بعضى عرضاً و بالواسطه، و بعضى کاشف از عظمت است. و جمیع این امور که ذکر شده، دراین صحیفه نورانیه به وجه اعلى واوفى موجود، بلکه از مختصات آن است، که کتاب دیگرى را در آن یا اصلاً شرکت نیست و یا به جمیع مراتب‏ نیست.
فراقک گوید از مقامات معمولى سرشار او و مثل او است.
بالجمله، تصفیه عمل از این دو مرتبه نیز در نزل اهل الله لازم است، و عمل با آن معلل و از حظوظ نفسانیه خارج نیست؛ و این کمال خلوص است. و پس از این، مراتب دیگرى است که از حدود خلوص خارج و در تحت میزان توحید و تجرید و ولایت است.