و آن به همین کیفیت خاصه که بین امامیه رضوان الله علیهم متعارف است مى‏باشد؛ یعنى، متقوم است به بلند نموده دست را در حذاء وجه، و بسط باطن کفها را طرف آسمان و خواندن ادعیه ماثوره یا غیر ماثوره و جایز است دعا نمودن به هر زبان عربى یا غیر آن. و عربى احوط و افضل است.
و فقها فرموده‏اند افضل ادعیه در آن، دعا فرج است و دلیل فقهى معتدبهى به نظر نویسنده نرسیده بر افضلیت؛ ولى مضمون دعا دال بر فضیلت تامه آن است. زیرا که مشتمل بر تهلیل و تسبیح و تحمید است که روح توحید است؛ چنانچه بیان آن شد. و نیز مشتمل بر اسماء بزرگ الهى است از قبیل: الله، الحکیم، الکریم، العلى، العظیم، الرب و نیز مشتقل بر ذکر رکوع و سجود است؛ و نیز مشتمل بر اسماء ذات و صفات و افعال است؛ و نیز مشتمل است بر مراتب تجلیات حق - جل و علا - و نیز مشتمل است بر سلام بر مرسلین، گرچه احتیاط ترک آن است، ولى اقوى جواز است؛ و نیز مشتمل است بر صلوات بر پیغمبر و آل او علیهم السلام.
گویى این دعاى شریف با این اختصار مشتمل به تمام وظایف ذکریه صلوه است.
و از گفته فقها رضوان الله علیهم نیز اثبات افضلیت توان کرد، یا به واسطه تسامح در ادله سنن گر چه نویسنده که مبناى اجماع در نظر متاخرین است.
و از ادعیه شریفه که بسیار فضیلت دارد و نیز مشتمل بر آداب مناجات نبده با حق است و مشتمل بر تعداد عطایاى کامله الهیه است که به حال قنوت که حال مناجات و انقطاع به حق است تناسبى تام دارد و بعضى از مشایخ بزرگ رحمه الله بر آن تقریباً مواظبت داشت. دعاى یا من اظهر الجمیل است که از کنوز عرش است. و تحفه حق براى رسول خداست؛ و براى هر یک از فقرات آن فضایل و ثواب‏هاى بسیار است؛ چنانچه در توحید شیخ صدوق رحمه الله است.
مى‏خواهد از سنخ معارف الهیه و طلب فتح باب مناجات و انس و خلوت و انقطاع به سوى او باشد؛ و از طلب دنیا و امور خسیسه حیوانیه و شهوات نفسانیه احتراز کند، و خود را در محضر پاکان شرمسار ننماید و در محفل ابرار بى مقدار نکند.
اى عزیر! قنوت دست شستن از غیر حق و اقبال تام به عز ربوبیت پیدا کردن است، و کف خالى و سوال به جانب غنى مطلق در از نمودن است؛ و در این حال انقطاع؛ از بطن و فرج سخن راندن و از دنیا یاد کردن کمال نقصان و تمام خسران است.
جانا! اکنون که از وطن خود دور افتادى و از مجاورت احرار محجور شدى و گرفتار این ظلمتکده پر رنج و محن گردیدى، خود چون کرم ابریشم بر خود متن.
عزیزا! خداى رحمن فطرت تو را به نور معرفت و نار عشق تخمیر نموده، و به انوارى چون انبیاء و عشاقى مانند اولیاء موید فرموده این نار را به خاک و خاکستر دنیاى دنى منطفى نکن، و آن نور را به کدورت و ظلمت توجه به دنیا که دار غربت است مکدر ننما؛ باشد که اگر توجهى به وطن اصلى کنى و انقطاع به حق با از حق طلب کنى و حالت هجران و حرمان خود را با دلى دردناک به عرضش برسانى و احوال بیچارگى و بینوایى و گرفتارى خویش را اظهار کنى، مددى غیبى رسد و دستگیرى باطنى شود و جبران نقایص گردد، اذ من عادته الاحسان و من شیمته التفصل
اگر از فقرات مناجات شعبانیه امام متقین و امیر مومنین و اولاد معصومین او (علیه السلام) که امامان اهل معارف و حقایقند، در قنوت بخوانى، خصوصاً آنجا که عرض مى‏کنند: الهى هب لى کمال الانقطاع الیک .... ولى با حال اضطرار و تبتل و تضرع نه با دل مرده چون دل نویسنده، بسیار مناسب این حال است.