در کتاب مصباح الشریعه از امام صادق (علیه السلام) چنین روایت شده است:
هر گاه خواستى وضو بگیرى، پس به سوى آب رو... زیرا خداوند آب را کلید قرب و مناجات با خویش و راهنماى جایگاه خدمت خود قرار داده است و چنان که رحمت او گناه بندگان را مى‏زداید، آلودگى‏هاى ظاهرى را نیز آب پاک مى‏کند تنه جز آن.
در صفا، رقت، برکت و پاکیزگى آب و درهم آمیختن آن با هر چیزى و در هر چیزى، بیندیش و آن را در پاکیزه ساختن اندام‏هاى بدن که خدا به تطهیر آن امر کرده به کار بر و واجبات و مستحبات آن را به جا آور، که در هر یک فواید پر شمارى است.
سپس در معاشرت با خلق خدا چونان آب باش که چون با هر چیز در آمیزد حق آن را ادا مى‏کند، بدوناین که هویت خود را از دست دهد و در این گفتار پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) بیندیش که فرمود: مثل مؤمن خالص مثل آب است. و همه اطاعت‏ها و عبادت هایت ویژه خدا باشد؛ چونان آب که هنگام فرود آمن از آسمان، پاک و خالص و طهور نامیده مى‏شود و چون اندام‏هایت را با آب‏ شتستو مى‏کنى و پاکیزه مى‏سازى دلت را نیز به تقوا و یقین پاکیزه کن.
حضرت امام رضا (علیه السلام) فرمود:
بان جهت به وضو ساختن امر شده که بنده، آنگاه که در محضر خداوند جبار براى مناجات با او مى‏ایستد پاک و پاکیزه باشد و در آنچه او فرموده فرمانبردار و از پلیدى‏ها و نجاسات پاک باشد. افزون براین که، وضو کسالت و خواب را از آدمى مى‏زداید و دل را براى قیام در پیشگاه پروردگار پاکیزه مى‏سازد. و اما این که وضو بر صورت و دست‏ها و سرو پاها واجب شده از این رو است که این اندام‏ها در نماز به کارگرفته مى‏شود؛ آدمى با صورت خود سجده و خضوع مى‏کند، با دست از خدا خواهش مى‏کند و در رحمت و معرفت او رغبت مى‏کند و با سر در رکوع و سجده به خدا رو مى‏آورد و بر پاها مى‏ایستد و مى‏نشیند.
شایسته است انسان خردورز پس از آگاهى از حکم شریعت درباره طهارت مکان نمازگزار و جامه و بدن او - با این که نسبت اینها با حقیقت آدمى نسبت پوست با مغز است - از پاکسازى لب و حقیقت خود که همان قلب او است، غافل نماند و در تطهیر دل بیشتر از غیر آن بکوشد؛ زیرا دل نظر گاه پروردگار است و تطهیر دل جز با توبه نصوح (خالص) میسور نیست؛ چنان که امام صادق (علیه السلام) فرمود: با یقین و تقوا دلت را پاکیزه ساز؛ زیرا ثمره یقین، تقوا است و تقوا جز با توبه تحقق نمى‏یابد.