عبرتى که باید از این دستور دینى آموخت آن است که انسان مراقب، بداند آزار و ستم به دیگران و تشبه به درندگان مورد خشم خدا است، به گونه‏اى که خداوند به بودن ابزار درندگى در بدن انسان خشنودنیست واز این رو به گرفتن ناخن دستور داده است.
خداى سبحان به عیسى بن مریم (علیه السلام) فرمود:
به ستمکاران بنى اسرائیل بگو ناخن‏هاى خود ر از کسب حرام کوتاه کنید و گوش‏هاى خود را از شنیدن زشتى‏ها برحذر دارید و با دل‏هاى خود به من رو آورید، که مرا با صورت‏هاى ظاهرى شما کارى نیست.
و این سخن بدین معنا است که مراد اصلى از این احکام ظاهرى، اصلاح دل‏ها به صفت عدل است، تا آدمى شایستگى خلافت و جانشینى خداوند عدل حکیم را بیابد. افزون بر اینکه، عنایت ویژه خداى سبحان به امت اسلامى، از بیان این احکام جزئى دانست مى‏شود؛ زیرا شریعت خود را کامل کرد و از بیان هیچ امرى که عامل تقرب به خدا، یا مایه دورى از او است فروگذار نکرد؛ به گونه‏اى که حتى ارش الخدش⁽⁴⁴⁾ را نیز تبیین کرد واین نشانه آن است که شریعت خداوند همان صراط مستقیم و نزدیک‏ترین راه به سوى خدا است و این سخن سراسر حقیقت، و از هر گونه مجاز عارى است