اوقات نیز مانند مکان‏ها و سایر موجودها داراى سعد و نحس و شریف و غیر شریف است و هر وقتى از اوقات، حکمى ویژه دارد. اثر این حکم در کارهایى که در آن وقت انجام گیرد و حتى در موجودهایى که در آن وقت یافت شود آشکار مى‏شود... در شرایع الهى براى هر وقتى از اوقات، حکم یا احکامى بیان شده است؛ به ویژه در شریعت پیامبر ما، حضرت خاتم النبیى (صلى الله علیه و آله و سلم) که براى هر یک از سال، ماه، روز، شب و ساعت به تفصیل احکام و وظایفى بیان شده است.
اخبار فراوانى در این زمینه رسیده که در روز قیامت اوقات و زمان‏ها و همچنین دیگر عرض‏ها به صورت اعیان، بلکه به صورت‏ انسان به صحنه قیامت آورده مى‏شوند، گرچه خردهاى ضعیف توانایى ادراک آن را ندارد ولى مؤمن نباید مانند این حقایق را منکر شود. باید بگوید آنان به آنچه گفته‏اند دناتر بوده‏اند و از خداوند بخواه تا معرفت و شناخت این حقایق را بهره او گرداند.
انسان خردورز آنگاه که دریافت اوقات و زمان‏ها هر یک احکام و اشاراتى ویژه دارد و مت عمرش به منزله سرمایه‏اى بس گرانبها است، به گونه‏اى که با هر نفس آن مى‏تواند منافع بزرگ و ممالک فراوانى بلکه سلطنتى الهى براى خویش فراهم کند، باید از تباه ساختن وقت خود و بهره نبردن از آن به شدت بخل ورزد و از این که به جاى این همه سود، عمر خود را وسیله‏اى براى کسب شقاوت دائمى و عذاب جاویدان الهى گرداند به شدت بر حذر باشد.
مطلب دیگر اینکه انسان باید یقین داشته باشد که سعادت و شقاوت و لذت و خوشى و رد و رنج در این دنیا به قضا و قدر الهى است، نه به سعى و کوشش، یا تهیه اسباب؛ و بین کوشش آدمى و دستیابى به مطلوب و بین تهیه اسباب و آنچه انسان آرزوى رسیدن به آن را دارد رابطه عموم و خصوص من وجه است.
از معصوم (علیه السلام) رسیده که:
هر کس صبح کند، در حالى که بیشترین توجه و اهتمام وى به دنیا باشد، در پیشگاه خدا براى او چیزى نیست و خدا چهار خصلت را ملازم او خواهد ساخت: اندوهى پیوسته و بى پایان و اشتغالى که همراه آن فراغتى نخواهد بود و فقرى که با آن روى بى نیازى نخواهد دید و آرزویى که برایش سرانجامى نیست