هرچند نمازهای واجب، فرصت مشخصی دارند و می‏توان مدتی آنها را به تأخیر انداخت، ولی به‌جا آوردن نماز در اول وقت، فضیلتی دارد که نمی‏توان آن را نادیده گرفت،.

تا جایی که امام صادق(ع) فرمود: «فَضل الوَقت الأوّل علی الآخر کَفضلِ الآخرة عَلَی الدّنیا؛ فضیلت اول وقت [نماز] بر آخر وقت، همچون فضیلت آخرت بر دنیاست.»1

در جای دیگر فرمود: «هر نمازی دو وقت دارد؛ اول و آخر.

اول وقت، بهترینِ آن است. هیچ‌کس نباید نماز را بی‌دلیل به آخر وقت بیندازد. آخر وقت فقط برای بیمار و علیل وکسی که عذری دارد، قرار داده شده است».2

در روایتی آمده است که روزی حضرت رضا(ع) برای استقبال از عده‏ای بیرون رفت.

وقت نماز فرا رسید و حضرت راه خود را به طرف محلی مناسب که در آن نزدیکی بود، کج کرد، زیر صخره‏ای ایستاد و خطاب به یکی از یارانش فرمود: «اذان بگو.»

آن مرد عرض کرد: «یابن رسول الله، منتظر بمانیم تا دوستانمان نیز به ما ملحق شوند.»

حضرت فرمود: «خدا تو را بیامرزد، هرگز نمازت را بی‏دلیل از اول وقت به تأخیر مینداز.

همیشه رعایت وقت را بکن.» پس آن شخص اذان گفت و نماز را خواندند».3

از جمله اعمال عبادی که در سیره بیشتر شهیدان به چشم می‏خورد، پای‌بندی به نماز اول وقت است.

شرایط سخت جنگ تحمیلی، درگیری‏های عملیات و مشغله‏های کاری زیاد و مانند آن،

موجب نمی‏شد که آنان نماز اول وقت را به تأخیر بیندازند و مشغول کاری دیگر شوند.

اینک به بیان نمونه‏هایی از اظهار بندگی شهیدان می‌پردازیم.

پی نوشت :
1. میزان‌الحکمة، ج 6، ص 316.
2. همان.
3. همان، ص 317.