امروز ما و فرزندانمان سر سفره ی غرب و محصولات غرب نشسته ایم؛ از انیمیشن ها و فیلم های سینمایی که از تلویزیون خودمان پخش می شود گرفته تا آثار هالیود و ماهواره ها و در نهایت میلیون ها سایت و وبلایگی که توسط دشمنانمان مدیریت میشود.
***
راستی اینها ما را به کدام سو هدایت می کند؟
آیا دوست نداریم که سر سفرهی قرآن بنشینیم؟
آیا آسمانی شدن آرزویمان نیست؟
راستی فرزنانمان چه؟
چگونه می توان آنها را از خطر این شیاطین بیمه کرد؟
چگونه می توان آنان را از دام شیطان نجات داد و در دامن قرآن گذارد؟
قرآن می گوید: راز بهره مندی از هدایت آسمانی بعد از ایمان به خدا اقامه ی نماز است.
ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدىً لِلْمُتَّقینَ *الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقیمُونَ الصَّلاة...
(البقرة : 2 و3)
آن کتاب با عظمتى است که شک در آن راه ندارد و مایه ی هدایت پرهیزکاران است. (پرهیزکاران) کسانى هستند که به غیب [آنچه از حس پوشیده و پنهان است] ایمان مىآورند و نماز را برپا مىدارند...
در نماز مدام از خدا راه را می طلبیم و نجات از بی راهه را می خواهیم. آیا کسی که در شبانه روز ده بار از خالق خود راه را می جوید گمراه می شود؟
اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیم * صِراطَ الَّذینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ غَیْرِ الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ وَ لاَ الضَّالِّین
(الفاتحة:6 و 7)
ما را به راه راست هدایت کن ... راه کسانى که آنان را مشمول نعمت خود ساختى نه کسانى که بر آنان غضب کردهاى و نه گمراهان.
آیا رستگاری و سعادت آرزوی قلبی همه ی ما نیست آیا مقام مؤمنین کم مقامی است که به سادگی از کنار آن بگذریم، قرآن می گوید اولین گام عملیاتی برای تقویت ایمان و راهیابی به شاهراه سعادت اقامه ی نماز است.
قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُون* الَّذینَ هُمْ فی صَلاتِهِمْ خاشِعُون
(المؤمنون : 1)
به راستى مؤمنان رستگار شوند. همان کسانى که در نمازشان فروتنند
ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدىً لِلْمُتَّقینَ *الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقیمُونَ الصَّلاة
(البقرة : 2 و3)
پیرمردی جلو در زندان نشسته بود و گریه می کرد، کنارش نشستم، دستم را روی شانه اش گذارشتم و از او پرسیدم؛ پدرم! چه شده؟
گفت: به خدا خیلی خون دل خوردم تا به اینجا رساندمش، 22 سال کارگری، زحمتها کشیدم. اما الآن چی؟ ناخلف از کار در آمد. هر روز یک درد سر تازه. این آخری معلوم نیست چه غلطی کرده که ممنوع الملاقاتش کرده اند. الآن یک هفته است پشت در زندان نشسته ام. نمی گذارند ببینمش.
واقعا از آیند خود و فرزندانمان احساس خطر نمی کنیم؟
نکند فرزن من هم بزهکار شود؟
آیا راهی هست؟
آیا راهی هست که او را بیمه کنم؟
آیا راهی هست که او را در مقابل انحرافات اجتماعی و جرم و بزه بیمه کنم؟
قرآن بازهم نماز را به عنوان اولین اقدام معرفی می کند:
وقتی از مجرم می پرسند چه چیز تو را به این روز انداخت؟
پاسخ را از اینجا شروع می کند:
*** بی نمازی ***
فىِ جَنَّاتٍ یَتَسَاءَلُونَ* عَنِ الْمُجْرِمِینَ* مَا سَلَکَکمُْ فىِ سَقَرَ* قَالُواْ لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ
(مدثر/40تا43)
آنها در باغهاى بهشتند، و سؤال مى کنند ... از مجرمان: چه چیز شما را به دوزخ وارد ساخت؟!» مى گویند: «ما از نمازگزاران نبودیم،
... أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْکَرِ وَ لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَر
(العنکبوت : 45)
نماز را برپا دار، که نماز (انسان را) از زشتیها و گناه بازمىدارد، و یاد خدا بزرگتر است و خداوند مى داند شما چه کارهایى انجام مىدهید!
احکام و مقرران نماز، تمرین و الزام بسیار قوی برای نماز گذار است، تا روحیه عدالت و پاکی گرایی در او تقویت شود و از هر گونه ظلم، جور، گناه و فحشایی به طور جدی فاصله بگیرد.
رئیس زندان تهران و مشهد در آماری اعلان کردند: «نود درصد مجرمین بینمازها هستند»
باید یادشان برود برای چه آمده اند،
باید یادشان برود تا کجا می توانند بروند،
باید یادشان برود ریشه در کجا دارند
باید یادشان برود تا کجا لیاقت رشد دارند
باید سرگرمشان کنیم
باید سرگردانشان کنیم
بهترین راه هوس است
بهترین راه شهوت است
هوس بهترین قفس است برای در بند کشیدن
شهوت بهترین شراره است برای به آتش کشیدن
این ها محتوای جلسه ای بود پشت درهای بسته با حضور دنیا و شیطان جن و انس.
جلوه های دنیا، وسوسه های آن دشمن قسم خورده که از زمان پدرمان ـ آدم ـ کینه شتری به دل گرفته(قالَ فَبِعِزَّتِکَ لَأُغْوِیَنَّهُمْ أَجْمَعین ص : 82)، دسیسه های طاقوت استکباری که جز به نابودیمان نمیاندیشد؛ همه و همه دست به دست هم داده اند تا ما را چنان در دام شهوت و هوا و هوس به بند و قفس بکشند که دیگر نفسمان بالا نیاید و اندیشه عالم بالا را از سرمان بیرون کنند.
ساز مدرنیته که به دست دشمنان دوست نمای غربیمان کوک شده است و چه ظاهر گوش نوازی دارد، غافل از اینکه غافلمان میکند از عاقبت کار و ذوبمان می کند در روز مرگی و اکنون زدگی. تا کی باید به این ساز برقصیم سازی که هر روز با یک ایسم جدید می نوازد، رقص رفاه زدگی، رقص تن آسایی، رقص ترس؛ ترس از از دست دادن رفاه، رقص پوچ اندیشی، رقص احساسهای پوچ و احساس پوچی.
آواز سینما، آوازی که در دستگاه هالیوود می خواند، آوازی که حلقومش شهوت است و خشونت، سکس است و قتل، آوازی که دست مایه اش پاکی کودکانمان، سلامت خانواده های مان، امنیت اجتماعمان و آرامش قلبهایمان است. تا کی سر سفره های خانه هایمان بشقاب های ماهواره سرو کنیم. بشقاب هایی که با هنر نیرنگ و نیرنگ هنر تزئین شده است. بشقاب هایی که پر از غذاهای آنطرف آب است. غذاهایی که مسموم است.سمی که نفس رشدمان را به شماره انداخته است و پر پروازمان را به آتش شهوت سوزانده.
حال در این آوردگاه نبرد عقل و جهل، حق و باطل، هوش و هوس، راه کدام است، سلاح کدام است، با کدام تاکتیک و تکنیکی باید پیش رفت؟
قرآن بازهم نماز را به عنوان اولین عملیات معرفی می کند، والفجری که فجر است، فتح المبینی که فتحش آشکار است.
فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ یَلْقَوْنَ غَیًّا (مریم : 59 )
امّا پس از آنان، فرزندان ناشایستهاى روى کار آمدند که نماز را تباه کردند، و از شهوات پیروى نمودند و بزودى (مجازات) گمراهى خود را خواهند دید!
این آیه ی شریفه تصریح دارد در اینکه شهوت گرایی و هوس مداری و درنتیجه شغاوت انجامی از ضایع کردن نماز آغاز میشود و این مفهوم را فریاد می زند که اگر نماز با قامتی استوار اقامه شود قد علم میکند در مقابل تمام کشش های بی امان نفس.