«در یکی از سال‌های ولایت‌عهدی علی بن موسی الرضا علیه السلام ، خراسان را خشک‌سالی فراگرفت و مدتی باران نبارید؛ به‌طوری‌که مردم، هراسان و وحشت‌زده بودند. برخی هم از این جریان سوءاستفاده کرده، بی‌ادبانه آن را به بدشگونی قدوم و ولایت‌عهدی آن حضرت تعبیر می‌کردند. مأمون از حضرت رضا علیه السلام درخواست کرد که نماز استسقاء (طلب باران) بخوانند و از خداوند طلب رحمت کنند. حضرت رضا علیه السلام پذیرفتند و دستور دادند که مردم سه روز روزه بگیرند؛ روز سوم که روز دوشنبه بود، با جمعیت انبوهی به بیابان رفتند و هنگامی‌که بر منبر قرار گرفتند، دست به دعا برداشتند و عرض کردند: بار پروردگارا! تو حق ما اهل بیت را بر مردم بزرگ شمردی و همان‌طور که دستور داده‌ای، آنها به ما توسل جسته، امیدوار فضل و رحمت توأند و چشم به احسان و نعمت تو دارند. پروردگارا! باران رحمت و باران سودمند و فراگیر نازل بگردان و در این عنایت تأخیر مفرما. تنها به آنها فرصت ده که به خانه‌های خود بازگردند. آسمان دگرگون شد. قطعه‌های ابر به هم برآمد. صدای غرش رعد و برق برخاست. باران بسیاری بارید و همه جا را سیراب کرد».1