یکی از دوستان شهید مطهری رحمه الله درباره ایشان می‌گوید: «از ویژگی‌های آن مرحوم، تقیّد و علاقه بسیار ایشان به ذکر و دعا و شب بیداری بود. به یاد دارم که در همان ابتدای آشنایی ما با یکدیگر، او به نماز شب مقیّد بود و مرا نیز بدان علاقه‌مند می‌کرد، ولی من به بهانه اینکه آب حوض مدرسه شور، کثیف و برای چشمانم مضر است، از آن شانه خالی می‌کردم. تا اینکه شبی در خواب دیدم که در خوابم و مردی مرا بیدار کرد و گفت: من عثمان بن حنیف، نماینده حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می‌باشم. آن حضرت به تو دستور داده‌اند که به پای خیز و نماز شب به پا دار و این نامه را نیز آن حضرت برای تو فرستاده‌اند. در آن نامه که حجم کوچکی داشت، با خط سبز روشن نوشته شده بود: «هَذِه بَراءةٌ لَکَ مِنَ النّارِ؛ این برای تو وسیله رهایی از آتش دوزخ است.» من در عالم خواب با توجه به فاصله زمانی حضرت علی علیه السلام با تعجب نشسته بودم که ناگاه در همان حال تعجب، مرحوم آیت‌الله مطهری مرا از خواب بیدار کرد و درحالی‌که ظرف آبی در دست داشت، گفت: این آب را از رودخانه تهیه کرده‌ام، برخیز و نماز شب بخوان و بهانه مجوی».1