«در زمان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ، مسلمان‌ها، کمی در تهی‌دستی و فقر بودند. گرسنگی و کمی مواد غذایی بر مردم فشار وارد کرده بود و از طرفی، بعضی وقت‌ها کاروان‌های غذا با سروصدای بلند و طبل به مدینه می‌آمدند. روز جمعه‌ای بود و مسلمان‌ها برای نماز جمعه، پشت سر رسول اکرم صلی الله علیه و آله جمع بودند و پیامبر مشغول ایراد خطبه‌های نماز جمعه شدند. ناگهان خبر آمد که یک قافله تجاری به مدینه آمده است و سروصدای بلندی از بیرون شنیده می‌شد. مسلمان‌ها برای تهیه طعام از مسجد بیرون آمدند و تنها چند نفر با پیامبر ماندند. مسلمان‌ها فکر می‌کردند که اگر دیر بجنبند، دیگران طعام را تمام می‌کنند و برای آنها چیزی باقی نمی‌ماند. به همین دلیل، نماز را ترک کردند و به سوی کاروان تجاری رفتند. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: سوگند به خدایی که جانم در دست اوست؛ اگر شما چند نفر هم از مسجد بیرون می‌رفتید و کسی در مسجد نمی‌ماند، آتش و عذاب الهی سراسر اینجا را فرا می‌گرفت و همه شما را از بین می‌برد».1