در یک جمله می شه گفت:

اگه مراقب باشیم تا گناه نکنیم ، از حرف زدن با خدا حتما لذت می بریم

خودمونی می شه گفت:

تا زمانیکه حس نکنیم بهش محتاجیم ازش لذت نمی بریم.....
زمانیکه احساس کنیم صرفا یه وظیفس که باید انجام بشه ازش لذت نمی بریم
زمانیکه صرفا فقط بشه یه عادت ازش لذت نمیبریم
زمانیکه ندونیم و نفهمیم مخاطب گفته هامون کیه ازش لذت نمی بریم!

عالمانه می شه گفت:

نماز مانند شاغولی است که نشان می دهد چقدر ما با اعمالمان در صراط مستقیم حرکت کرده ایم،اگر صبح که سر از رختخواب بر می داریم با یاد او برداریم و در روزمان به دنبال کسب رضایت او باشیم،مگر می شود زمانی که در پیشگاه آن پادشاه عالم حاضر می شویم شاد و مسرور نباشیم؟...گفته اند شیرینی با او بودن زمانی است که رو از غیر او بگردانی!