قهرمان توحید، پیامبر بزرگ ، ابراهیم خلیل(ع) حدود دو هزار سال قبل از میلاد در قریه (( اورا )) از توابع (( کلده )) در مشرق ((بابل)) که بین دجله و فرات قرار داشت و به ((سواد)) موسوم گردیده، به دنیا آمده و در آنجا رشد و نمو کرد(۱).این پیامبر بزرگ تمام عمر دویست ساله خود را صرف اطاعت خدا و مبارزه با شرک  بت پرستی نمود، و در این راه هجرت ها و آوارگی ها کشید.

قرآن کریم ، ابراهیم(ع) را به عنوان الگو و اسوه برای ما معرفی کرده است.همسر ابراهیم((ساره)) نام داشت ، و دریک مسافرتی که آنان از مصر به فلسطین انجام دادند و خدمتگزار خود((هاجر)) را نیز همراه برده بود، به شوهر خود ابراهیم(ع) پیشنهاد کرد با هاجر ازدواج کند ، تا ابراهیم(ع) که بسیار شوق فرزندارشدن داشت، ازاین ناحیه فرزندار گردد.اما وقتی ازدواج صورت گرفت و ابراهیم(ع) از هاجر دارای فرزند پسری به نام اسماعیل گردید، ساره گرفتار رقابت و ناراحتی شد و برای کاستن این ناراحتی به همسر خود ابراهیم(ع) پیشنهاد کرد: هاجر و فرزند نو رسیده را از وطن و زندگی دور گرداند.در چنین وقتی خداوند به ابراهیم(ع) دستور داد ، مادر و کودک  شیرخوار را به سرزمین مکه منتقل کند. ابراهیم(ع) زن و فرزند را از فلسطین حرکت داد و به مکه آورد و آنان را در کنار خانه کعبه گذاشت. سرگذشت وحشتناکی است،مادر جوانی با فرزند نو رسیده اش ، در یک دره ای که کوههای خشک سر به فلک کشیده ، آن را در کام خود فرو برده قرار گرفته اند. نه از آب خبری هست و نه آبادی ، بلکه حرارت شنهای نرم و داغ ، آن سرزمین را به کانون سوزان و طاقت فرسائی تبدیل کرده است.باری، مطلب از نظر جریان طبیعی ، بسیار سخت و دلخراش است اما پشتیبان آن خداوند تواناست، که هر مشکلی را آسان و هر رنجی را مقدمه پیروزی قرار می دهد.بدین جهت با همه سختی ها ، باید دل به لطف او بست و ابراهیم هم چنین زمزمه سر می دهد: پروردگارا ! من تعدادی از اعضای خانواده ام را به سرزمین بی کشت و زراعتی ، نزد خانه محترم تو مسکن دادم .پروردگارا منظور من این است که آنان نماز را به پای دارند ، خدایا دلهای مردم را به سوی آنان متوجه گردان ، و با انواع میوه ها به آنان روزی برسان تا شکر و سپاس ترا انجام دهند.