«وَ أَقیمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّکاةَ وَ ارْکَعُوا مَعَ الرّاکِعینَ؛

و نماز را به پا دارید و زکات را ادا کنید و همراه رکوع کنندگان رکوع کنید». (بقره: 43) آخرین قسمت این آیه، از نمازِ همراه با جماعت سخن می گوید. از این آیه درمی یابیم که نماز باید با جماعت برگزار شود، به ویژه نماز صبح و عشا که جایگاه والایی دارند. در روایتی چنین آمده است: روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله پس از نماز صبح رو به اصحاب کرد و نام افرادی را بر زبان آورد و پرسید که در نماز جماعت حاضرند یا نه. یاران پاسخ دادند: خیر. سپس پرسید: آیا در شهر نیستند و به مسافرت رفته اند. یاران پاسخ دادند: خیر. آن گاه پیامبر فرمود: هیچ نمازی مثل نماز صبح و عشا بر منافقین سنگین نیست و اگر مردم فضیلت این دو نماز را می دانستند، هر آینه می آمدند، هر چند خود را به سختی روی زمین بکشند. امام صادق علیه السلامنیز فرموده است: کسی که نماز صبح و عشا را به جماعت بخواند، پس او در ذمّه خداست. اگر کسی به او ستم روا دارد یا او را تحقیر کند، گویا به خدا ستم روا داشته و او را تحقیر کرده است.1 حضرت امام خمینی رحمه الله می فرماید: ما با ذکر خدا، با اسم خدا پیش بردیم و نماز بالاترین ذکر خدا است. اگر در نماز کوتاهی بشود و هر کس بگوید من خودم تنهایی می روم در خانه ام و می خوانم، خیر. نماز را در جماعت بخوانید. اجتماع باید باشد، مساجد را پر کنید، اینها از مساجد می ترسند. یکی از مسائلی که در رساله های عملیه بر آن تأکید شده، برپا داشتن نماز جماعت صبح و مغرب است، به ویژه برای کسی که در همسایگی مسجد زندگی می کند. حضرت علی علیه السلام در فرازی از دعای صباح از خداوند بزرگ چنین می خواهد: ای پروردگار! بر ما درگاه صبح را با کلید رحمت و رستگاری بگشا و بهترین خلعت هدایت و صلاح را بر من بپوشان.2 باید گفت: نماز صبح یکی از مصداق های روشن کلید رحمت و رستگاری در این دعا است. امیداوریم همه شیعیان و دوست داران اهل بیت علیهم السلام نسبت به اقامه نماز صبح مانند دیگر نمازها، توجه عملی داشته باشند. خداوند را شکر می کنیم که در آغاز روز، عبادتش را بر ما واجب کرد تا با حضور خود در نماز جماعت صبح، مساجد را رونق بخشیم و از آغاز روز، درس به یاد خدا بودن، جماعت و وحدت را فراموش نکنیم.