وَ اذْکُرْ رَبَّکَ فی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَ خیفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ اْلآصالِ وَ لا تَکُنْ مِنَ الْغافِلینَ. (اعراف: 205) پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف یاد کن و آهسته و آرام، نام او را بر زبان بیاور و این کار را همواره صبحگاهان و شامگاهان تکرار کن و هرگز در شمار بی خبران از یاد خدا مباش. مقام معظم رهبری می فرماید: چه افراد و جماعاتی که با شناختن قدر و جایگاه ذکر و خشوع و انابه ـ که نماز مظهر کامل آن است ـ و همراه کردن کار و ابتکار دنیایی با آن، به قله های تعالی و کمال رسیدند و چه بی خبران و کوته نظرانی که با غفلت از این راز بزرگ هستی، خود را از سعادت کامل محروم ساختند و چه در صورت تلاش و کار مادی و چه درصورت بی کاری و تنبلی، هر جا به گونه ای خود را در منجلاب های محرومیت و ناکامی غرقه می ساختند. انسان هایی که تلاش و مجاهدت در عرصه زندگی بشری را با یاد خدا و انس با او و عشق به او همراه می سازند، خوشبختی در معنای حقیقی آن را درمی یابند و آن را برای جسم و جان خود فراهم می کنند.1