سه ویژگی عمده در نماز هست که تهذیب نفس و پرورش روانی را در انسان ها پدید می آورند. نخست، شکل نماز در اسلام است؛ یعنی حرکت ها و ذکرهای ویژه، به گونه ای طبیعی نمازگزار را به دوری از گناه و آلودگی فرا می خواند. «ان الصلاة تنهی عن الفحشاء و المنکر.» این فراخوانی پیوسته، توانایی آن را دارد که هر شخصی را از منجلاب ها رها سازد و عروج بخشد. دوم آنکه در او روح پرستش و فروتنی در برابر حضرت حق را که محبوب حقیقی و فطری هر انسان است، زنده می کند و غبار فراموشی را از این حقیقت درخشنده که در ژرفای فطرت او نهاده شده است، پاک می کند. سوم آنکه به جان و دل نمازگزار، آن آرامش و اطمینانی را که شرط اصلی موفقیت در همه عرصه های زندگی است هدیه می کند و تزلزل و اضطراب را که مانع بزرگی در راه اقدام مجدانه برای پرورش اخلاق است، از او دور می سازد. یُسَبِّحُ لِلّهِ ما فِی السَّماواتِ وَ ما فِی اْلأَرْضِ ... توصیه مؤکّد اینجانب به همه به ویژه جوانان آن است که خود را با نماز مأنوس و از آن بهره مند سازند؛ یعنی اینکه نماز را با توجه به معنی و با احساس حضور در محضر پروردگار متعال «جلت عظمته» به جای آورند و این کار را با تمرین، بر خود هموار و آسان سازند تا بتوانند نوافل، مخصوصا نافله نمازهای صبح و مغرب را نیز ادا کنند و اگر هنوز در میان کسان و نزدیکان و دوستان آنان کسی هست که خود را از فیض نماز محروم کرده باشد، او را از این گناه بزرگ و خسارت عظیم بازدارند و البته این کار را با زبان خوش و رفتار حکیمانه انجام دهند.1