نماز ظهر عاشورا را اول وقت می‌خوانیم؟

حرفه‌اش عکاسی بود و سوگواری‌های روز عاشورا را به تصویر می‌کشید. از حالت دوربین به دست گرفتنش، و از صحنه‌هایی که برای تصویربرداری انتخاب می‌کرد، به راحتی می‌شد فهمید که توی کارش مهارت خاصی داره و اجازه نمیده هیچ سوژه بکری از دید دوربینش مخفی بمونه. دو یا سه ساعت بود که توی همهمه جمعیت حواسم بهش بود. از دقتی که توی کارش می‌دیدم لذت می‌بردم. اما درست نزدیک ظهر با تعجب دیدم که دوربینش رو جمع کرد و توی کیفش گذاشت و به سرعت به سمت مسجد دوید!
برام خیلی جالب بود که بدونم چرا این کار رو کرد، در حالی که باز هم می‌تونست تصاویر زیبایی از روز عاشورا ثبت کنه. برای همین دنبالش رفتم و ازش دلیل کارش رو پرسیدم. با یک لبخند، اینطور جواب من رو داد که:
دوست دارم در تصویری که خدا از نمازگزاران اول وقت روز عاشورا می‌گیره، به عنوان سوژه حاضر باشم، نه به عنوان عکاس ...
و رفت و در صف اول نماز جماعت ظهر، برای عبادت خدا و برای حضور در این تصویر یادگاری، ایستاد.
ما چطور؟ بیاییم ما هم روز عاشورا نماز جماعت و اول وقت ظهر را فراموش نکنیم.

نماز ظهــــر عاشورا چه زیباست
بیا بنگــر، ببین مولا چه تنهاست
بیا ای دل که ما هم سجده آریم
به مــــولای غریـب یاری رسانیم

در عاشورا کدام طرف می‌ایستیم؟

نمی‌دونم شعار میدم یا نه؟
نمی‌دونم راست میگم یا دروغ؟
وقتی پاش می‌افته باد تو سینه میندازم، سرم رو بالا می‌گیرم و میگم: اگه من توی کربلا بودم، اگه من روز عاشورا توی اون میدان بلا بودم، حتماً می‌رفتم توی سپاه حسین ابن علی.
ولی، از کجا معلوم؟
شاید اگه توی کربلا بودم، مثل خیلی‌ها که شب عاشورا جا زدن، مثل خیلی‌ها که شب عاشورا دین رو به دنیا فروختند، امام رو تنها میذاشتم.
شاید هم بدتر؛ اگه نه در کنار حق، که درست در نقطه مقابل حق بودم چی؟
الان هم وضعیت خیلی فرق نمیکنه. الان هم امام زمان ما(عج) منتظر یاری ماست. الان هم ممکنه مجبور باشیم بین حق و باطل یکی رو انتخاب کنیم. باید خیلی دقت کنیم، چون ممکنه همه ما مثل حر نباشیم که به اشتباهاتمون پی ببریم.

خدایا؛ ما را یک دم و حتی کمتر از یک دم، به خودمان وامگذار

نوشته‌ای از: جاده دوستی