مدرسه، خانه دوم کودک و نوجوان است و بنای رفتارهای علمی، اجتماعی و اخلاقی کودک در آن جا مورد بازبینی قرار می گیرد و نتیجه آن ممکن است آبادانی یا ویرانی شخصیت او باشد.
اخلاق و رفتار آموزگار، شیوه اندیشیدن او، سطح فرهنگی، چگونگی برخورد، روش تدریس، شیوه انضباطی، جاذبه و دافعه، تشویق و تنبیه و نظم و پرورش همه و همه در رفتار کودک و نوجوان اثر می گذارد. شیوه برخورد آموزگار ممکن است برای فرزندان ما عقده های روانی ایجاد کند و یا به حل عقده های روانی گذشته شان یاری رساند.1
بنابراین، آموزگاران و مدیران مذهبی که دستورهای اسلامی را باور دارند و به آن ها پای بند هستند، شاگردانی مذهبی و پای بند به حدود الهی پرورش خواهند داد و در گرایش شاگردان خود و دل بستگی آنان به دین به ویژه نماز تأثیرگذار خواهند بود.

---