مفتی اعظم مصر می گوید:
یکی از مستشرقین مشهور که در قاهره بود، روزی از دانشگاه الازهر و دیگر
آثار باستانی بازدید کرد. به همراه او از چند مسجد دیدن کردیم. در یکی از
مساجد نماز جماعت برگزار بود. مسلمین در صفهای فشرده با ابهت و هیمنه خاصی
به طور هماهنگ تکبیر و سبحان اللّه می گفتند. یک لحظه دیدم حالت چهره
مستشرق تغییر کرد. اول فکر کردم، اتفاقی برایش افتاده است. پرسیدم مشکلی
پیش آمده؟ جواب داد: نه، هیبت و عظمت این نماز و عبادت، تمام تنم را مرتعش
کرد و از این همه هماهنگی و اتحاد، متعجّب هستم.1