راوی می‌گوید: «ساعت ده شب بود و سوز و سرمای زمستانی همه ما را در گوشه‌ای جمع کرده بود. در همین هنگام متوجه شدم که سرباز عراقی با اشاره دست مرا می‌خواند. با شک و دودلی جلو رفتم، اما وقتی روبه‌روی او ایستادم، در چهره‌اش موجی از عاطفه دیدم. لحظه‌های عجیبی بود و نگاه او حکایت از حادثه‌ای عجیب‌تر می‌کرد. گویی در پی یافتن گم کرده‌ای بود. او پس از چند لحظه سکوت گفت: آیا می‌توانی نماز خواندن را به من یاد بدهی؟ چیزی را که می‌شنیدم، باور نمی‌کردم. او دوباره حرفش را تکرار کرد. درحالی‌که اشک شوق در چشمانم حلقه زده بود، جواب مثبت دادم. مدتی طول کشید تا خواندن نماز را یاد گرفت و پس از آن قول داد که نه تنها ما را اذیت نخواهد کرد، بلکه به اندازه توان، هوای ما را خواهد داشت. او شیعه‌مذهب بود. یک روز دیگر، همین نگهبان از من پرسید: که نیمه‌شب‌ها چه می‌خوانیم. من به او فهماندم که نماز شب اقامه می‌کنیم. او با اشتیاق تمام آداب اقامه نماز شب را نیز یاد گرفت؛ کم‌کم خود را در دنیای دیگر احساس می‌کردم و جوانه‌های امید در دلم شکوفا می‌شد. حالت غیر قابل وصفی بود و من در زیباترین لحظه‌های عمرم در پیشگاه خدا سجده شکر به جا آوردم. این سرباز عراقی به گونه‌ای متحول شده بود که وقتی خبر ارتحال حضرت امام خمینی رحمه الله را شنید، اشک از چشمانش سرازیر شد».1

برچسب :
نوشته شده در جمعه 1394/1/21 توسط rasoul1517 | لينك ثابت | (0) نظر