نماز، سپاس منعم و از دستورهای عقل است؛ چون انسان‌های عاقل به دنبال بهترین عمل و مفیدترین کارها می‌روند تا بهترین بهره را از عمرشان ببرند. بلوغ واقعی آن‌گاه است که انسان، خوب را از بد تشخیص دهد. انسانی که سراپا غرق در نعمت‌های پروردگار است، باید در اولین فرصت که توفیق شکرگزاری پیدا می‌کند، از خدای بی‌همتا تشکر کند و پیشانی‌اش را با خاک بندگی تبرّک کند. بنابراین، فرزند هفت ساله اگر با تربیت صحیحی پرورش یافته باشد، در این دوران می‌داند که باید از صاحب نعمت یعنی خدای جهان به دلیل این همه لطف و عنایتش تشکر کند؛ چون بلوغ و رشد فکری پیدا کرده است. پس شایسته است نماز بخواند.
همچنان‌که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله سفارش فرمود: «فرزندهای هفت ساله‌تان را به نماز وادار کنید و نه ساله‌ها را اگر ترک نماز کردند، ادب کنید.»1 ایشان در جایی دیگر می‌فرماید: «خداوند، جوانی را که عمر خود را در عبادت خدا به سر می‌برد، دوست دارد.»2 همچنین از حضرت علی علیه السلام نقل شده است: «نماز را به فرزندهایتان بیاموزید».3
جابر بن عبدالله انصاری از حضرت امام محمدباقر علیه السلام نقل می‌کند که از حضرت امام محمدباقر علیه السلام در مورد کودکانی که در نماز واجب شرکت می‌کنند، سؤال کردم. امام باقر علیه السلام فرمود: «آنان را یک‌جا در قسمت عقب صف‌های نماز جماعت قرار ندهید، بلکه آنان را در میان بزرگ‌سالان پراکنده کنید».4
ائمه معصومین علیهم السلام در مورد تازه‌مسلمانان «مؤلفة القلوبهم» بودند و با آنان مدارا می‌کردند تا لذت و شیرینی نماز را درک کنند و خودشان از صمیم قلب، همه آداب نماز و دیگر عبادت‌ها را رعایت کنند.

برچسب :
نوشته شده در چهارشنبه 1395/3/12 توسط rasoul1517 | لينك ثابت | (0) نظر