وَ اذْکُرْ رَبَّکَ فی نَفْسِکَ تَضَرُّعًا وَ خیفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ اْلآصالِ وَ لا تَکُنْ مِنَ الْغافِلینَ. (اعراف: 205) پروردگارت را در دل خود از روی تضرع و خوف یاد کن و آهسته و آرام، نام او را بر زبان بیاور و این کار را همواره صبحگاهان و شامگاهان تکرار کن و هرگز در شمار بی خبران از یاد خدا مباش. مقام معظم رهبری می فرماید: چه افراد و جماعاتی که با شناختن قدر و جایگاه ذکر و خشوع و انابه ـ که نماز مظهر کامل آن است ـ و همراه کردن کار و ابتکار دنیایی با آن، به قله های تعالی و کمال رسیدند و چه بی خبران و کوته نظرانی که با غفلت از این راز بزرگ هستی، خود را از سعادت کامل محروم ساختند و چه در صورت تلاش و کار مادی و چه درصورت بی کاری و تنبلی، هر جا به گونه ای خود را در منجلاب های محرومیت و ناکامی غرقه می ساختند. انسان هایی که تلاش و مجاهدت در عرصه زندگی بشری را با یاد خدا و انس با او و عشق به او همراه می سازند، خوشبختی در معنای حقیقی آن را درمی یابند و آن را برای جسم و جان خود فراهم می کنند.1

«وَ الصُّبْحِ إِذا أَسْفَرَ؛ و قسم به صبح هنگامی که نقاب از چهره برگیرد». (مدثر: 34) در واقع، این سه سوگند سوگند به ماه، شب، صبح، در آیات 32، 33 و 34 مکمل یکدیگرند؛ زیرا می دانیم جلوه گری ماه در شب ها است و نور ماه به هنگام روز تحت الشعاع نور خورشید است و جلوه ای ندارد. شب نیز گرچه آرام بخش و هنگامه راز و نیاز عاشقان حق است، آن زمان زیباست که رو به صبح روشن پیش رود. به دیگر سخن، طلوع صبح که پایان شب تاریک است، از هر زمانی، زیباتر و دل انگیزتر است و هر انسانی را به وجد می آورد و سرشار نور و صفا می کند. این سوگندهای سه گانه، بیانگر تناسب با نور هدایت «قرآن» و پشت کردن به ظلمات «شرک» و دمیدن سپیده صبحگاهان «توحید» است.1

هر صبح، آغاز دوباره زندگی انسان است. خداوند بزرگ نیز نعمت ذکر و پرستش خود را به ما بخشیده است تا همه کارهایمان رنگ خدایی داشته باشد. این گونه است که کارها و عمر ما به هدر نمی رود. به همین جهت، روز را با اقامه نماز و یاد او آغاز می کنیم. آن گاه که مؤذن با نوای دل انگیز اذان، تاریکی شب را می شکافد، ما را به عالمی از نور، روشنایی، صراط مستقیم و برترین اعمال (نماز) فرا می خواند تا یکتا پروردگار هستی را پرستش کنیم.
پس با آمدن صبح، خداوند بزرگ، ما را بیش از پیش متوجه نشانه ها، شگفتی ها و راز و رمزهای آفرینش می کند. همان گونه که در آیه ششم سوره یونس می فرماید:
به حقیقت، در رفت و آمد شب و روز، بلکه در هر چیزی که خدا در آسمان ها و زمین خلق فرمود، البته برای اهل تقوا، این توجه و نشانه قدرت حق، بیشتر از دیگران، پدیدار است.
همچنین در آیه هشتم سوره یونس نیز می فرماید:
اگر انسان ها به آیات و عظمت خلقت توجه نکنند و غافل باشند، عاقبت به سزای کردار زشت خود، در آتش دوزخ جای می گیرند.
انسان های غافل، بی توجه خواهند بود و این غفلت، آنان را به کردارهای زشت و منکرات وا می دارد. پس بیایید اهل نماز باشیم تا اهل ذکر شویم و اهل ذکر شویم تا از رستگاران به شمار آییم و به خداوند نزدیک تر شویم.