امام صادق علیه السلام فرمود: «شخص مسلمانی که در همسایگی او مردی نصرانی بود، او را دعوت به اسلام و مزایای ایمان آوردن را برایش تشریح کرد. نصرانی ایمان آورد. سحرگاه، مرد مسلمان به درِ خانه نصرانی تازه‌مسلمان، رفت و در را کوبید. همسایه‌اش بیرون آمد. گفت: برخیز وضو بگیر تا با هم به مسجد برویم و نماز بخوانیم. آن مرد وضو گرفت؛ لباس‌هایش را پوشید و با او به مسجد رفت. قبل از نماز صبح، مرد مسلمان هرچه خواست، نماز خواند؛ او هم از رفیق خود پیروی کرد. نماز صبح را خواندند. پس از آن نشستند تا آفتاب سر زد. نصرانی خواست به منزلش برگردد که مسلمان گفت: کجا می‌روی؟ روز کوتاه است و تا نماز ظهر و عصر چندان فاصله‌ای نیست. او را نگه‌داشت تا نماز عصر را نیز خواند. خواست از جا حرکت کند که مرد مسلمان گفت: از روز چیزی نمانده، نزدیک غروب است و دوباره او را نگه‌داشت تا نماز مغرب را هم خواندند. بعد گفت: وقت نماز عشا نزدیک است. نماز دیگری مانده است. آن را هم بخوانیم، بعد خواهی رفت. پس از نماز عشا از یکدیگر جدا شدند.
روز بعد هنگام سحر دوباره در خانه او رفت. به نصرانی تازه‌مسلمان شده گفت: حرکت کن تا برای نماز به مسجد برویم. مرد پاسخ داد: من فقیر و عیالمندم. برای دین، کسی را پیدا کن که از من، فارغ‌تر باشد. حضرت صادق علیه السلام فرمود: به این روش، او را در دین داخل کرد و با زیاده‌روی و تحمیل بی‌جا او را از دین بیرون کرد».1

سلمان فارسی در نخستین روزهایی که برای تحقیق درباره دین اسلام به مدینه آمده بود، شبی در منزل ابوایوب انصاری خدمت پیامبر اسلام بود. در آنجا تعدادی از مسلمان‌ها برای ادای نماز جماعت گرد آمده بودند. پیامبر مقداری درباره اهمیت و فضیلت نماز برای افراد حاضر سخن گفتند و بعد برای نماز آماده شدند. سلمان در ایران و جاهای دیگر مکان عبادت مسیحی‌ها یعنی کلیساها را باشکوه و زرق و برق بسیار دیده بود. بنابراین، از سادگی محل عبادت مسلمانان در شگفت و حیرت بود. از یکی از مسلمان‌ها پرسید: شما خداوند را چگونه و با چه وسیله‌ای پرستش می‌کنید؟ آن مرد پاسخ داد: به همین سادگی که می‌بینی، در برابر خداوند به عبادت می‌ایستیم و او را می‌خوانیم. درحالی‌که سلمان جذب آن همه سادگی و بی‌پیرایگی مسلمانان گشته و ذهن و قلبش، آماده پذیرش اسلام شده بود، پیامبر آیه‌هایی از سوره یس را که تازه نازل شده بود، در نماز قرائت فرمود.
وقتی نماز به پایان رسید، سلمان نزد پیامبر رفت و با خضوع تمام اسلام را پذیرفته و مسلمان شد. وی در دین‌داری و ایمان به مقامی رسید که پیامبر در وصف او فرمود: «سَلْمانُ مِنّا اَهْل البیت».1

نقل شده است: «جبیر پس از غزوه بدر از مکه معظمه به سمت مدینه حرکت کرد تا درباره اسیران مشرکان نزد پیغمبر صحبت کند. او در آن زمان، کافر بود و می‌خواست اسیرها را خلاصی دهد. بنابراین، با این قصد وارد مدینه شد و اذان صبح به در مسجد‌النبی رسید. در آن ساعت، خاتم پیامبران مشغول نماز صبح بود. در رکعت اول بعد از سوره حمد، سوره مبارکه طور را می‌‌خواند. چون مشرک‌ها اجازه ورود به مسجد را نداشتند، او بیرون مسجد ماند.
جبیر می‌گوید: بیرون مسجد به این سوره گوش می‌دادم تا آنجا که حضرت آیه «إِنَّ عَذَابَ رَبِّکَ لَوَاقِعٌ» را قرائت فرمود. ناگهان بر خود لرزیدم. می‌گوید: در همان حال که این آیه را شنیدم، نشستم و به فکر افتادم که علاجی کنم. جبیر سرانجام، مسلمان و یکی از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله شد».1

«یکی از نمازهای دشمن‌شکن در طول تاریخ اسلام نماز جماعت پیامبر و مسلمان‌ها در فتح مکه است. آن هنگام وقتی ابوسفیان و اطرافیانش هیمنه و شکوه پیامبر و مسلمان‌ها را در نماز جماعت دیدند، سخت مبهوت و حیران آن همه عظمت اسلام شدند. ابوسفیان هنگامی‌که دید پیامبر در جلو و مسلمان‌ها پشت سر او به نماز ایستاده‌اند؛ تکبیر می‌گویند و همه در رکوع و سجود با او هماهنگ عمل می‌کنند، جذب آن همه عظمت و شکوه شد. ابوسفیان که می‌دید چگونه مسلمان‌ها در پیروی از پیامبر اسلام از یکدیگر پیشی می‌گیرند و دستورهایش را با جان و دل انجام می‌دهند، نمی‌توانست آن همه ابهت و احترام را ببیند و خاموش بماند و سرانجام با میل خود اسلام آورد».1