هرچند نمازهای واجب، فرصت مشخصی دارند و می‏توان مدتی آنها را به تأخیر انداخت، ولی به‌جا آوردن نماز در اول وقت، فضیلتی دارد که نمی‏توان آن را نادیده گرفت،.

تا جایی که امام صادق(ع) فرمود: «فَضل الوَقت الأوّل علی الآخر کَفضلِ الآخرة عَلَی الدّنیا؛ فضیلت اول وقت [نماز] بر آخر وقت، همچون فضیلت آخرت بر دنیاست.»1

در جای دیگر فرمود: «هر نمازی دو وقت دارد؛ اول و آخر.

اول وقت، بهترینِ آن است. هیچ‌کس نباید نماز را بی‌دلیل به آخر وقت بیندازد. آخر وقت فقط برای بیمار و علیل وکسی که عذری دارد، قرار داده شده است».2

در روایتی آمده است که روزی حضرت رضا(ع) برای استقبال از عده‏ای بیرون رفت.

وقت نماز فرا رسید و حضرت راه خود را به طرف محلی مناسب که در آن نزدیکی بود، کج کرد، زیر صخره‏ای ایستاد و خطاب به یکی از یارانش فرمود: «اذان بگو.»

آن مرد عرض کرد: «یابن رسول الله، منتظر بمانیم تا دوستانمان نیز به ما ملحق شوند.»

حضرت فرمود: «خدا تو را بیامرزد، هرگز نمازت را بی‏دلیل از اول وقت به تأخیر مینداز.

همیشه رعایت وقت را بکن.» پس آن شخص اذان گفت و نماز را خواندند».3

از جمله اعمال عبادی که در سیره بیشتر شهیدان به چشم می‏خورد، پای‌بندی به نماز اول وقت است.

شرایط سخت جنگ تحمیلی، درگیری‏های عملیات و مشغله‏های کاری زیاد و مانند آن،

موجب نمی‏شد که آنان نماز اول وقت را به تأخیر بیندازند و مشغول کاری دیگر شوند.

اینک به بیان نمونه‏هایی از اظهار بندگی شهیدان می‌پردازیم.

پی نوشت :
1. میزان‌الحکمة، ج 6، ص 316.
2. همان.
3. همان، ص 317.

برکات نماز اول وقت

بنده ای نیست که به وقت های نماز و جاهای خورشید اهمیت بدهد، مگر این که من سه چیز را برای او ضمانت می کنم:

1- برطرف شدن گرفتاری ها و ناراحتی ها،

2- آسایش و خوشی به هنگام مردن،

3- و نجات از آتش.

[برگرفته از نشریه ها - پند نماز]

چگونه کودکانی نمازخوان داشته باشیم؟

اگر والدین که الگوهای عملی برای کودکان و نوجوانان هستند، برای نماز، اهمیت ویژه‌ای قائل

شوند و در این اندیشه، پایدار و ثابت‌قدم بمانند، فرزندان ایشان نیز به سوی نماز، گرایش پیدا

می‌کنند.

شروع نماز در سنین کودکی، سبب می‌شود که کودک، این

صفت حسنه را به‌صورت عادتی معمول و سازنده در جسم و

روان خود، ملکه کند و جزو برنامه‌های همیشگی زندگی خود،

قرار دهد و درنتیجه از همه فواید نماز، در بعد سلامت روانی در

آینده برخوردار شود. به‌علاوه، با شروع نماز در دوران کودکی،

مفاهیمی مثل خدا و مذهب و دستوراتی مثل تعالیم اسلامی،

چنان در ذهن پذیرنده و شفاف کودک که هنوز سنگینی و تیرگی

گناهان، ظرفیت‌های فکری و مغزی او را آلوده نکرده است، جای می‌گیرد

که امکان شک و تردید

در این زمینه برای او در آینده بسیار کاهش می‌یابد.

جدای از فراگیری اعمال ظاهری نماز، کودک باید بداند که در ورای این اعمال، چه اعتقاد و

احساسی نهفته است و چه چیزی موجب می‌شود که مسلمانان، هر روز 5 بار به سوی کعبه،

حرکاتی را انجام دهند که ممکن است در نظر او بی‌معنی جلوه کند. این مقصود را باید با

آموزش‌های ساده و توضیح مفهوم تشکر و سپاس‌گزاری و کاربرد آن برای کودکان مشخص کرد

(باهنر، 1388: 263).

«هرگز نماز شب شهید بروجردی ترک نمی‌شد و به عبادت عشق می‌ورزید. مشتاقانه در دعای توسل و کمیل شرکت می‌کرد. بروجردی در سخت‌ترین شرایط و در مقابله با دشوارترین کارهای جنگ به حبل‌المتین نماز و دعا چنگ می‌زد. یک بار در عملیاتی که در نزدیکی مهاباد قرار بود انجام شود، فرمانده‌ها به شور و غور نشستند. سرانجام هیچ‌کس فکرش به جایی نرسید. برنامه‌ها مثل کلاف سردرگم شده بود. ناگهان بروجردی رو به قبله نشست و با قلبی شکسته و چهره‌ای غمگین اما سرشار از امید گفت: خدایا می‌دانیم که ما هیچ کاره‌ایم و ذهن و فکرمان قاصر است؛ بی‌توجه تو هیچ کاری از ما ساخته نیست. خدایا خودت گشایشی حاصل کن و ما را از این سرگشتگی نجات بده. همگی آنها شب خوابیدند؛ نزدیک صبح با صدای تلاوت قرآن شهید بروجردی بیدار شدند و به نماز ایستادند. گره کور پس از نماز صبح توسط بروجردی باز شد. فردای آن روز بروجردی در قرارگاه حمزه سیدالشهدا در جلسه مشترک فرمانده‌های ارتش و سپاه، طرح عملیات را توجیه می‌کند که با استقبال گرم فرمانده‌ها روبه‌رو می‌شود».1